W tygodniku „Polityka” ukazał się 1 marca artykuł Joanny Podgórskiej „Nie strzelać do ikony”, na temat zarządzania żubrami w Polsce i planów redukcji o 10 osobników stada w Puszczy Boreckiej. W obszernym tekście znalazły się m.in. opinie i sformułowania, które są niezgodne ze stanem faktycznym i w złym świetle stawiają ogromną rzeszę ludzi pracujących od lat – z wymiernymi sukcesami – na rzecz ochrony i rozwoju populacji tych cennych i pięknych zwierząt w naszym kraju.

W odpowiedzi na artykuł prof. dr hab. Wanda Olech, koordynator programów ochrony żubrów w Polsce i Europie, prezes Stowarzyszenia Miłośników Żubrów, przesłała do redakcji „Polityki” list, którego treść publikujemy poniżej.

Szanowna Redakcjo,

w nawiązaniu do artykułu pt. „Nie strzelać do ikony”, który ukazał się w tygodniku Polityka nr 9 (3100), 1–7.03 br., jako przewodnicząca Bison Specialist Group SSC IUCN w Europie oraz koordynator European Bison Conservation Center wyrażam zadowolenie z powodu Państwa troski o dalsze losy polskiej i światowej populacji żubra i jednocześnie pragnę Państwa uspokoić, że wysiłki wielu zespołów z Polski i innych krajów Europy skutkują stałym wzrostem zarówno zasięgu, jak i liczebności (wzrost o 25% w ciągu ostatnich 5 lat, tj. od 1,4 tys. osobników na koniec 2010 roku do ponad 6 tys. na koniec 2015 – dane Księgi Rodowodowej Żubrów).

Jednakże, z racji wieloletniego zaangażowania w ochronę żubra i pełnionych funkcji czuję się zobowiązana do zwrócenia Państwa uwagi na fakt, iż w przedmiotowym artykule znajdują się opinie krzywdzące pracowników naukowych od wielu lat zaangażowanych w ochronę żubra. To grono specjalistów spotyka się corocznie podczas międzynarodowych konferencji naukowych organizowanych przez Stowarzyszenie Miłośników Żubrów. Konferencje są podzielone na sesje tematyczne: dotyczące ochrony, hodowli, zdrowia żubrów, genetyki, ekologii. Wydarzenie to skupia grono blisko 150 osób – naukowców, hodowców, leśników, pracowników terenowych, studentów z Polski, Niemiec, Hiszpanii, Rosji, Białorusi, Ukrainy, Danii, Czech, Holandii, Szwecji, Węgier i Rumunii. Wyniki badań naukowych są publikowane w licznych recenzowanych publikacjach naukowych o zasięgu krajowym, jak i międzynarodowym, w tym w czasopiśmie dedykowanym żubrowi (European Bison Conservation Newsletter). Zakres zainteresowań i doświadczeń naukowców jest poszerzony o działalność praktyczną m.in. realizowaną w doradztwie oraz w pracach np. komisji hodowlanych sprawujących nadzór nad poszczególnymi stadami żubrów w Polsce.

Wspominam o istnieniu tego grona, bo są w nim autorytety posiadające ogromny wkład w restytucję gatunku. Pozwolę sobie wymienić tylko kilkoro z nich: profesorowie Małgorzata Krasińska, Zbigniew Krasiński, Kajetan Perzanowski, Jan Raczyński, Bożena Moskwa, Władysław Cabaj, Wojciech Bielecki, Krzysztof Anusz i wielu innych. W przyszłości podczas tworzenia kolejnych artykułów związanych z ochroną żubra sugeruję zasięgnięcie ich opinii, co pozwoli na obiektywne i rzetelne przedstawienie tematu, a jednocześnie uniknięcie podawania nieprawdy i przekształceń – jak choćby zawartej w informacji „Tu także nadleśnictwo występuje co roku o zgodę na odstrzał około 10 proc. stada. Odbywa się to bez nadzoru naukowego”.

Osobiście również jestem otwarta na współpracę i nigdy nie odmawiam udzielania odpowiedzi na zadawane pytania – zarówno wtedy kiedy dotykają one tematów przyjemnych i wzbudzających poparcie społeczne, jak np. zakładanie nowych stad żubra na wolności czy przewóz osobników do hodowli zagranicznych, jak również wtedy, kiedy podejmują one tematy trudne i wzbudzające kontrowersje.

Prof. dr hab. Wanda Olech

Zdjęcie: Instytut Ekologii Stosowanej. Okładka „Polityki” TUTAJ